Orlando, here we come!

Het was vroeg vanmorgen: om half 3 ging de wekker. Snel aankleden, laatste spullen inpakken, koffie zetten, koffers in de auto en gaan!

Om 3 uur reden we weg, veel te vroeg bleek later, maar met de horrordrukte van vorig jaar nog op ons netvlies wilden we geen risico lopen.

Iets over 5 uur kwamen we aan bij Park-und-Fly in Ratingen. We reden het terrein op maar daar was helemaal niemand te zien. We waren natuurlijk ook een uur te vroeg. Terwijl ik de website aan het checken was wat we nu moesten doen, kwam er een busje aangereden. Dat bleek het busje te zijn dat ons naar het vliegveld zou brengen.

Dus koffers in het busje gezet en allemaal ingestapt en 10 minuten later stonden we op Düsseldorf airport. Pfff, het was er flink druk! Er stond een flinke rij voor de security. Dat hadden we eigenlijk niet verwacht en we kregen al flashbacks naar de chaos van vorig jaar.

In de vertrekhal hebben we een plekje gezocht om te zitten waarvandaan we de borden goed in de gaten konden houden. Onze vlucht stond er namelijk nog niet op dus we wisten ook nog niet welke incheckbalie we moesten hebben.

Tegen half 7 verscheen de vlucht naar Atlanta op de borden: incheckbalies 145 tot 150.

En laten we nu recht tegenover deze balies zitten!! Vanaf ons bankje hadden we goed zicht op de balies. Toen we zagen dat er al wat mensen voor de balies gingen staan besloten wij ook maar aan te sluiten. Zo stonden we lekker vooraan toen de balie om half 8 openging en konden we meteen onze koffers afgeven. 

Toen naar de security, waar het 2 uur eerder zo druk was. Maar waar nu niemand meer stond en we dus meteen aan de beurt waren. En zo hadden we even na 8 uur alle formaliteiten achter de rug en waren we in de A terminal. Hier wat te eten en drinken gehaald en maar weer een bankje opgezocht. Maurice ging slapen, Caro lezen en ik begon alvast aan het blog. En Olaf? Die was weer eens misselijk. Hij kan zo slecht tegen reizen! Hopelijk helpen de reispillen hem zometeen om zich beter te voelen. 

Onze gate, A75, was boven. Toen het boarden begon besloten we naar boven te gaan. Bleek dat we daar nog door de paspoortcontrole moesten én dat het daar erg druk was. Nou ja, achteraan aansluiten dan maar. Na een minuut of 20 werd er omgeroepen "final call for boarding flight DL91 to Atlanta". Meerdere mensen begonnen snel naar voren te lopen, dus dat hebben wij ook maar gedaan. Na al dat voorkruipen waren we gelukkig snel door de douane en konden we het vliegtuig in. Caro, Olaf en ik zaten met zijn 3en op rij 47, Maurice moest helaas 10 rijen voor ons plaatsnemen. Bij het boeken konden we stoelen uitzoeken, maar bij het inchecken bleek dat we hele andere plekken hadden gekregen en dus niet alle 4 bij elkaar zaten. Wilden we dit wijzigen dan moesten we 90 dollar per persoon betalen. Tja, dat vonden we echt zonde van het geld; een paar uur niet bij elkaar zitten dat overleven we ook wel weer!

We zaten nog niet in de lucht of het eten werd geserveerd: kip pesto met risotto of pasta marinade. Ik vond het geen succes (de kip pesto) maar het salted caramel ijsje maakte een hoop goed. Alhoewel ik er wel een beitel bij nodig had, zo diepgevroren was het ijs!

Zoals gewoonlijk was het weer een héle lange, ongemakkelijke, en met vlagen ook een erg hobbelige (turbulentie), zit. We hebben een film gekeken, wat gelezen, een spel gespeeld of een poging gedaan tot slapen. En ik merkte dat ik toch nog niet helemaal fit ben. Ik kreeg enorme rugpijn en mijn litteken voelde ook nogal trekkerig aan.

Om 20.00 uur (oftewel 14.00 uur Amerikaanse tijd) stonden we aan de grond in Atlanta. Helaas heeft Olaf het nét niet gered zonder overgeven. Tot grote irritatie van de stewardess, die zijn zakje weg moest gooien.

Immigration waren we ook redelijk snel door, ik denk met een half uurtje. Daarna door naar de bagagebanden waar onze koffers al rondjes aan het draaien waren. Koffers van de band af, lopen naar de volgende hal waar we ze weer in mochten leveren.

Vervolgens weer door de security. Dus alle elektronica en ziploczakjes met toiletartikelen weer uit de koffertjes, schoenen en vesten uit en weer door het scanpoortje. Dat bij mij niet goed werkte, waarschijnlijk omdat ik mijn arm niet goed omhoog kan doen door de frozen shoulder.

Eenmaal goedgekeurd alles weer aangetrokken en opgeborgen en met de trein naar terminal B vanaf waar de vlucht naar Orlando vertrekt. Daar aangekomen eerst wat gegeten op het foodcourt, Caro en Olaf iets bij de Wendy's en Maurice en ik fried rice met chicken. Ik hou van American Asian food! 

En natuurlijk met een beker lemonade erbij!

Daarna door naar de gate. Iets over half 6 ging onze vlucht de lucht in. Gelukkig gooide de donkere lucht (onweersbuien) geen roet in het eten. 

Om 19.00 uur waren we dan eindelijk in Orlando. Bij het verlaten van het vliegtuig voelde je gelijk de vochtige warmte, het was 95°F (35°C).

Met de trein werden we naar de hoofdterminal gebracht waar de bagageband al aan het draaien was. De koffers hadden we dus weer snel.

Vervolgens op zoek naar de kiosk van de Visitor Toll Pass om onze tolkaart op te halen en daarna door naar Alamo. Omdat we gekozen hadden voor 'Skip the counter' konden we meteen doorlopen naar de garage. We werden doorgestuurd naar de rij met Intermediate suv's waar we er eentje uit mochten kiezen. We hebben gekozen voor een rode Jeep Cherokee, gewoon omdat ie goed opvalt tussen alle witte auto's. 

Na een half uurtje rijden waren we bij ons hotel, La Quinta Inn&Suites by Wyndham Orlando UCF. Gauw de spullen naar de kamer, nog snel iets te drinken gehaald uit de vending machine en languit op bed geploft. 

Het is inmiddels 21.00 uur geweest, dat betekent dat we al 24 uur wakker zijn! Ik ga dan ook gauw een eind maken aan het blog van vandaag en lekker slapen!